Qtje en dr eerste eigen huishouden

Zucht.. Waar moet ik in godsnaam beginnen? De titel van deze blog klinkt alsof ik een leuk ‘Jip en Janneke’-achtig verhaaltje ga vertellen, maar het is verre van dat. Momenteel zit ik niet in het restaurant heerlijk te genieten van een lekkere maaltijd, maar onder mijn eigen voortent (lees: in elkaar gefrommelde tent van zeg maar klamboes vol gaten erin) met mijn zelf gemaakte zalmrolletjes en een schaaltje fruit met noten. Met de caravandeur gesloten. En ik baal. Heel erg. De afgelopen dagen begon ik mij steeds meer af te vragen: ‘Hoe komt het toch dat mijn caravan zo stinkt?’. Ja, hij rook al erg muf toen ik hier aan kwam vorige week maar het leek met de dag erger te worden. Verder niet zo veel aandacht aan besteed, want ik ben alleen in mijn caravan als ik doodmoe ben en het liefst zo snel mogelijk wil slapen. Tot een uur geleden. Vandaag heb ik heerlijk genoten van mijn eerste vrije dag aan het zwembad. Eindelijk een beetje bruin geworden! Ik liep met een voldaan en uitgerust gevoel terug naar de caravan om mijn douchespullen bij elkaar te rapen en een lekker frisse douche te nemen. Inmiddels ook wel een beetje zat van al dat simpele water drinken, dus dacht ik: ‘Laat ik eens wat water met citroensap nemen’. Toen ik hier aankwam vorige week heb ik voordat we naar de camping gingen vast een hoop boodschappen ingeslagen- zonder te weten dat mijn koelkast maar 50x50x50 zou zijn (en dat ik elke dag gratis in het restaurant zou mogen eten..). Gevolg: héééél hard nadenken wat bij ons thuis normaal in de kast ligt, op de fruitschaal of in de koelkast. Zo zou dat hier ook moeten kunnen dacht ik. Klein verschilletje: bij ons in de keuken is het qua temperatuur geen Zuid-Frankrijk. Naast alle zuivel, vis en boterproducten die sowieso in de koelkast moesten- was er geen ruimte meer voor een doos champignons, hoewel die daar ook horen. Ik heb ze toen maar in één van de keukenkastjes gestopt (met de gedachte dat ik ze zo snel mogelijk op zou eten). Bij de citroenen. Grootste fout van mijn leven. Afijn, toen ik dus net het kastje opentrok om een citroen te pakken viel ik letterlijk achterover van de lucht die eruit kwam. Alles-was-verrot. Maar dan ook echt alles. De champignons hebben gewoon al het goede eten (wat wél in het kastje kon) mee verrot. Het kastje ruikt en ziet eruit alsof iemand 20 jaar geleden een hoop voedsel erin heeft gestopt en er nooit meer naar heeft omgekeken en er intussen een miljoen schimmelkolonies in leven. En dat in een week tijd! Rest spreekt voor zich. Linearecta ALLES eruit gehaald en in de vuilniszak gestopt en buiten neer gezet- maar het kwaad is al geschoten: de lucht wil maar niet weg. Zojuist mijn hele deo-bus door de caravan gespoten in de hoop dat het na mijn (nu al helemaal) welverdiende douche beter is geworden. Voel me net een rotte champignon nu (ha-ha). Voordat dit gebeurde was ik sowieso al van plan vanavond een blog te schrijven- maar dan over de helse bergwandeling (één misstap en je donderde het ravijn in) van gister naar de geitenkaasboerdij die achteraf totaal onnodig was gebleken. In plaats van een 1,5 uur durende, slopende wandeling door de brandende zon ín de bergen, kon je ook in tien minuutjes over de weg lopen. @#$%^&*()&%@#$%^!!. Daarover later meer want mijn humeur raakt in stemming ‘niet te genieten’ wanneer ik ook hierover nog ga vertellen. Straks ga ik lekker een smartie-ijsje eten om mezelf maar een beetje op te vrolijken. Stiekem lach ik ook wel een beetje van binnen want dit is natuurlijk écht weer wat voor mij en dus een flinke confrontatie met mezelf. Wat fijn dat ik dat zelf ook in zie (ik leer het wel hoor papa en Tineke ).

Toedels!